Sa bella pintadora
de Leonardo Angelo Berria

Addolorida e muda,
ahi natura cruda,
sa chi t'hat coronadu su costazzu.
Ritza in cussa vhentana,
istantzia sollana,
die chin notte ti naras corazzu.
Istanotte in sa tresse,
sonni sonni ti crico e non bi sesse.

Imbetzes cara a Creja,
Deus beni e illeja,
is tue ritza in cue a romaìtta.
In sa vhentana is frimma,
ca ses primmada e primma,
s'anima mea arreat derelitta.
E ti muto dheddheddha,
beni a inoche sa gattulineddha.

E dolores a manos,
ahi tristos vheranos,
cariadu su corju ohi mischina.
Caminas illumbada,
ohi sacrificada,
ammoddhicada ti-l'hat cuss'ischina.
Semper marturiada,
marturella non ses abetuada.

Imbetzes su letholu,
t'imbolicat su vholu,
paret sa vheste tua prus de annu.
Tue non bies s'ora,
de tenner s'aurora,
torranne a traballare chene affannu.
Ma galu no has ortza,
sa carre ammonicada e-i s'iscortza.

E ses pintanne rimas,
de amores e chimas,
su muru tuo est unu recamu.
Jeo che russignolu,
canto chi pesses vholu,
ma no-lu dasso mai custu ramu.
Uvhe virmu cuntentu,
e-in s'aghera non nusco su lamentu.
Ca mancari dolente,
mai mi naras chi ses sufferente.

Chi torres coro amada,
prus in presse illejada,
arribet die vhona e sa turmenta,
siat solu una rascia,
sana chin d'una vhascia,
bastet chin sa lantzada ferramenta.
Sa bella pintadora,
sa rima mi l'has fatta prus segnora.

Ca de s'Amore canto su lucore,
cumbattine sas unnas de dolore.

Nuoro, 17 febbraio 2016