S’urtimu fiore
de Antonio Francesco Pira

 

Non piango pro cantare
ma si canto est a pianghere,
est a sighire a annanghere
dolores a su dolore.
Custu est s’ urtimu fiore
ch’ in sa nae fit restadu,
senza profumu, allizzadu,
no est cosa ‘e cunservare.

Cudd’ armoniosu sonu
de sa lira est tristu tantu;
est de boghes de piantu
a rantulos a donz’ ora.
Tramontada est s’ aurora
in s’ adde misteriosa,
cust’ iscolorida rosa
no est cosa ‘e dare in donu.

Pro rosariu, cadenas
ligadas a nodu mortu,
sas lagrimas pro cunfortu
cando dulches cando amaras,
unu risu fintu in laras
est un’ apparente lughe;
custa vida est una rughe,
unu transitu de penas.

Incominzana sas dozas
de bezzesa onzi peleu,
cominzat s’ animu meu
a si fagher pius tristu,
che fiore in terra pistu
siccadu dae s’ istelu;
si non proet dae chelu
non podet bogare fozas.