S’alberi ‘e bonu coro e s’alba pro caridade
di Renzo Rosa

Unu manzanu unu furisteri
totu istratzuladu e moltu ‘e fritu
cun s’alba chi pariat unu eritu
intrat a sa butega de s’albèri.

E cun sa cara chi faghiat piedade
li narat seriu seriu: “Pro favore,
deo so poberu e so pedidore,
fetemi s’alba pro sa caridade”.

“Ma certu – rispondet s’artigianu –
da parte mia est unu dovere,
ti la fato pro nudda cun piaghere,
ca so deo puru poberu cristianu”.

Lu faghet setzer, leat una resolza,
prena ‘e dentes, totu ruinzada,
e da sa cara pagu insabonada,
cumintzat a istratzare pilu e colza.

In cussu momentu, addane addane,
comente chi l’esseren iscannande,
forte s’intendiat orulande,
a lamentos mortales unu cane.

Si frimmat s’alberi assuconadu
Nande: “Ma, ite ad’esser sutzedinde?
Mi paren boghes de cane morinde
In suta de tratore imbaldigadu”.

Su pedidore narat: “Ohi s’iscuru
Pobera bestia! Ohi, cant’est sufrinde!
Penso chi calchi alberi siet faghinde
S’alba pro caridade a issu puru!”