Profetas
de Giangavino Vasco


Lèggio s’indifferèntzia
in sos ojos de òmines pressosos,
in caras distraidas
dae su tempus òrfanu ‘e sos gosos
de sas muttas fuidas,
cando prus sensu aiat s’esistèntzia.

Pagas manos ebbia
si tenden po s’istringher cun calore.
Non b’at prus amistade
in cumpanzias ube su sabore
de sa sintzeridade
che prùere est ispérdidu in sa ‘ia.

E morin sos appittos
in fizos chena tempus benidore,
cun sa mente atturdida,
chircand’ ‘e sebertare unu colore
chi lis pintet sa vida,
mustràndeli sos chelos biaittos.

Lughes lenas làmpizan
in biddas eremadas.
Sas tancas arridadas
su laore disizan.

E fiores s’allizan
in baddes aumbradas,
inube abbas luadas
fozas grogas troffizan.

Custu est oe su mundu,
mestura de ricchesa e pobertade,
de odiu e de gherra,
prenu de zente chena identidade,
in chirca ‘e una terra
ube s’amore crescat prus fecundu.

E cantan sos poetas
de paghe e bonidade sas isperas,
semenande sos ranos
po mudare ‘e fiores camineras
de nuscosos beranos,
che d’unu tempus pàsidu profetas.

Mentzione de Onore “Prémiu de Poesia Sarda Posada” – Posada 2016