Pro te, Sardigna
de Cristoforo Puddu

Pro te, Sardigna,
apo chircadu petivu
s’imbarcu seguru
de s’afilada levante;
isfidadu traschias
cun s’aficu tzertu
de aprodu tejanu
chi, in s’abboju de s’animu,
assèntada currespondhèntzias
de custrintos sensos
e funguda dultzura.

Supridu a Terra,
in sa solidesa de rocarzos,
apo connotu su gosu
fuiditu de su marineri
e s’addolimosu dispedire
cun su coro ispantadu
dae batimosu naigare;
s’atza de ammentos
at miradas de orizonte
e m’imbozat a contivizare
unu durajolu recuire
fintzas si donzi undha
m’istesiat e s’istesiat
in su crarizu de sa note.

A sidhadu de viazu, Sardigna,
apo in sas intragnas
s’atrivida de sa limba
sas feridas de s’istòria
sos tapulos de su tempus
e s’inchizada tua eterna
a làcanas de s’eternidade;
in sa mimòria
unu coroju mai atatu
de mare e de annos
addurat amargu
in sos istedhos de sa note
chi s’apasugan biaitos
a illargare s’irmurinada.

Per te, Sardegna

Per te, Sardegna, ho cercato frequente un imbarco sicuro nella rotta levante; sfidato tempeste con la certa speranza di un approdo lontano che, nell’eco dell’animo, registra corrispondenze di familiari sensi e profonda dolcezza.
Raggiunta Terra, tra la solidità delle rocce, ho conosciuto la gioia fugace del marinaio e il triste ripartire col cuore meravigliato dal macerato navigare; l’audacia dei ricordi ha barlumi di orizzonte e m’invogliano a coltivare un durevole ritorno malgrado ogni onda mi allontani e s’allontana nello sguardo della notte.
A tesoro di viaggio, Sardegna, mi porto dentro l’azzardo della lingua le ferite della storia i rammendi del tempo e il tuo sguardo eterno che sconfina nell’eternità; nella memoria un dolore insaziato di mare e di anni rimane amaro tra le stelle della notte che s’adagiano sul blu a dilatare il mio imbrunire.