Pios sentimentos d’un’anima christiana, chi timet su judiciu de deus
di Matteo Madau


OCTAVA


Soberanu Segniore, chi sa vida
Mi has dadu, & conservadu pro ti amare
Ad effectu chi, cando sa partida
Ti det essere in gustu de ordinare,
Pro esser acabada sa medida
Et de sos annos, & de s’operare,
Resignadu m’incontre cun sa morte;
No permittas chi tenza mala sorte.

Sos ispassos, sos gustos, sos honores,
Sas richesas, & totu tenet fine:
Ponnere in custas cosas sos amores
Est humanu deliriu, & macchine:
Cantos passos eo dere sun errores,
Cando a su chelu no los incamíne:
Fumu, & ingannu est totu su presente,
Cantu no est eternu valet niente.

Si destruesin regnos, & citades,
Fortalesas, casteddos poderosos;
Et sitios, chi fuin totu amenidades,
Sun silvas, & desertos horrororos:
Reduídas sun in tristes soledades
Provincias, & piùs logos populosos:
Sas cortes piùs superbas, & brilliantes
Sun ispantosu horrore a caminantes.

Morit totu, o est mortale su visibile;
Ma sa morte, chi causat tantu horrore
No est a totu no su piùs sensibile,
Ca medas la suspiran cun ardore:
Su chi est piùs horrendu, & piùs terribile
Est su judiciu de cuddu Segniore,
Chi senz’acceptatione de personas
Examínat sas operas piùs bonas.

Custu est su chi si devet piùs timire,
Et non su morrer, & nè s’acabare;
Ca in ipsu si devet decidire
Su logu, ue pro sempre hamus a stare:
O det esser eternu su patire,
O eternu det esser su gosare.
Si bi pensamus, & no nos pentimus,
Intendimentu, o fide non tenimus.

O tremendu, o terribile judiciu
De su Segniore, abyssu inescrutabile,
In chi non solu su peccadu, & vitiu
Si condemnat a pena interminabile;
Pero ancora a su propriu precipitiu
Andat, & cun castigu formidabile
Si damnat a su propriu tormentu
Cuddu, chi hat interradu su talentu!

De sas occasiones malogradas,
De chi nos podiamus profectare,
De cuddas gratias, chi no istesin dadas,
Ma chi Deus fiat promtu a nos donare,
De totu sas subtrahidas, & negadas
Pro culpa nostra contu hamus a dare.
Et det passare pro unu delinquente
Chi est omissu ancora, & negligente.

Fin’a sas virtuosas actiones,
O Deus sanctu, miras, si sun factas
Cun bonu coro, e rectas intentiones:
Et cando defectuosas las agatas,
No attendes no a humanas conditiones,
Igualmente a totu cantos tractas:
Papas, & Rees in sa balanza provas,
Et si sunu mancantes, los reprovas.

Si sos spiritus etiam celestiales,
Chi sun tantu elevados, & perfectos
Has recognòtu chi no fian tales
Chi esseren exemptos de defectos;
Ite den esser homines mortales,
Chi mai, o male, o pagu s’iden nectos
De culpas, cun chi excítan sa justitia
A subyssare a rajos sa malitia!

Pero cando, o Segniore, cun lucernas
Des a Jerusalém examinare;
Cando cuddas actiones piùs internas,
Et piùs secretas des manifestare;
Cando sos premios, o penas eternas
A sas operas des determinare;
S’omnipotentia tua no implees ricca
Contra su leve fenu, & foza sicca.

Tue, chi has iguale omnipotentia
Pro creare, e annichilare una creatura;
Chi pro intrinsecu geniu, & per essentia
Ses sa propria bonidade, & sa dulzura;
Mirami cun piedade, & cun clementia
Cando s’humana debile natura
Iudíches in sa die de terrore
Sensa misericordia, & cun rigore.

Su sanben tou, amadu Redemtore,
Et sa passione tua est sa confianza:
Sa tua piedade, & summu amore
Est su meritu meu, & sa speranza:
Si dae te mi separas, o Segniore;
Si pones cun rigore in sa balanza
Sas faltas, chi hapo factu in custu mundu,
S’habitatione mia est su profundu.

Si cantu ti hapo offessu in ogni edade,
Vezzesa, juventude, picinnía,
Lu recognosches cun severidade,
Nè compatis sa debilesa mia;
Si rigurosu, & senza piedade
Su castigu mi das, chi meritaia,
No bastan no tormentos sempiternos,
Pr’ite hapo meritadu mill’infernos.

Ah! si, su numeru est ja’ completadu
De sos peccados, tue & mi abbandonas;
O si est como su termínu ispiradu
De mi donare inspirationes bonas;
Si cuddu sanben tou derramadu
Est contra mie, & tue non perdonas;
Chie mi det protegere, e amparare?
A ue depo fuire? A chie chircare?

Pro cussu mentras viadores semus,
Et si poden burrare sos peccados,
Cudda segunda taula afferremus,
Ch’est sa chi restat pro sos naufragados:
Nois a nois e totu judichemus,
Si non cherimus esser judicados:
O faghere condigna penitentia,
O tennere un’horribile sententia.

Est custa penitentia salutare
Unu veru dolore, & contritione
De coro, ja’ resoltu a detestare
Ogni culpa commissa, & transgressione,
Et igualmente promtu ad emmendare
Sa vida, ancora fuende ogn’occasione
De offendere a unu Deus, tantu bonu,
Cun su quale si movet a perdonu.

Deus salvos nos cheret: & si erramus,
Pro culpa nostra sola nos perdímus:
Est promtu a nos amare, si lu amamus,
Et dispostu a nos dare, si pedimus:
S’aqua viva in ipse l’agatamus,
Si sididos a ipse recurrimus:
Et sun sas vias nostras totu erradas,
Si chircamus cisternas dissipadas.

Naschet in summa ogniunu a si salvare,
Si procurat, vivende, a Deus servire:
Su mundu cun cantu hat det acabare,
S’eternidade mai hat a finire:
Ognunu, o in eternu hat a gosare,
O pro sempre in eternu hat a patire:
Non sun fabulas custas, & nè ispantos,
Et maccos semus, si no semus sanctos.

 

Statistiche sito,contatore visite, counter web invisibile
WOP!WEB Servizi per siti web. Contatori, statistiche, forum, sondaggi... GRATIS!