Piantos…. chen’impudu
di Domenico Angelo Fadda

Sa die m’at cun chilcios pres’in coro
a oras so ligadu chi non colant
e in alas de tristuras si ch’olant
iscutas chi ant peleas issoro.

Umbras covacan su sol’e su chelu
e isfadu apo ainnant’e ojos
oe mi dan matanas e abojos
sa mente oscurendemi cun velu.

Sunt in buluzu nues aturadas
e in s’aera nd’ido già su fogu
chentza intopu, chiberas leant logu
sas ischintidas lughidas venadas.

Pioet, e piantu est po a mie,
ma butios de aba sunt amore
chi calmant a sa terra su sicore,
e pasu nde ap’aer, dae chie?

Gai sas prellas mi narant cun sonu
“ancor’ischimus finas pianghere!”
Cumpagnia no amus a franghere
isetende chi torret tempus bonu.

Como in afannu l’intendo su ‘entu
e su remore ch’at atesu giùtu
lassend’istillas in terrin’asciùtu,
sas mias a blandare cun turmentu.

“ ’Essinde sole! Ca cun nd-un’oiàda
sos trastes mios podes iscaldire
no est indonu, mi bastat ischire
chi b’est sa lughe, non si ch’est andada.”

T’iseto a s’avrèschida a consolu
lughid’istella, in altu mai istraca
e mi setzo in carrela e t’ap’afaca,
ca foghile mi faghes in su dolu.

E a penas das briu cun fiamas
ch’aiz’aizu iscaldende m’ammentan
manzanos solianos e cuntentan
s’animu ch’intro a mie chircat bramas.

Ben‘ennidu ses beneitu agiùdu,
in nd-unu ispantu milla s’allegria,
unu raju luego mi dat ghia
e non nd’apo de sos piantos impudu.

2° class. 20 ediz. premio poesia “Prantaferru 2011”–Paulilatino