Pensamentu d'emigrante
de Mario Becciu

Si partende su chi lassas ti dolet
mancu bi pensas de tenner fortuna
sa partentzia est notte sentza luna
est die buiosa sentza sole.

Bido sos mios, amigos, connoschentes
chin benevol'imploro a ogros fissos
e los saludo istringhinde sas dentes
pro no azungher lagrimas a issos.

Partit sa nave e lassat in su portu
zente ch'isfortzat; pallidu sorrisu
e mil'afferro intro su coro incisu
pro nde tenner lontanu unu cunfortu.

Sa nave surcat unu mare calmu
navigat lenta accaretzende s'unda
parìa misurende prammu a prammu
su distaccu chi oe mi circundat.

Sun corpos pro chi umile sementzia
vivet lontanu in diversa aera
pro menzus annos de un'esistentzia..

Chin suore pulidu e cand'est sero
mi leat in su silentziu de s'istantzia
s'anneu chi truncat sa frontiera.

Tando pius nde sento sa mancantzia
respiro un'aria de malinconia
pesante, cantu longa est sa distantzia.

Cara lontana amena terra mia
su puzone ch'emigrat no est solu
cando pro sa bufera si c'avviat.

Attera tempesta m'at'ispintu su 'olu
in terra anzena, e puru in su suffrire
no ti tenzo rancore, appo oriolu.

Disizo solu 'e t'ider rifiorire
prima chi sa terrena zoronada
mi che ziret mesta a s'imbrunire.