Pasca 'e Nadale
de Giuseppe Monzitta

Falat su nie dae sas aeras
a giraolta, a brincos e a bolos,
paren immaculados muccaloros
carralzende sas pinnas e garreras.

Da’ onzi gianna, da-e sos balcones
da-e sos fumajolos irrujados
nd’essit, s’isparghet in sos bighinados
profumu ’e porcheddos e anzones.

Sas campanas cun alidu divinu
in mesu sos fioccos de ambaghe
ca istanotte est nadu su bambinu
inbian a su chelu undas de paghe.

Oe est festa pro tottu, festa manna,
totta sa idda a su toccu che lampu
a pultescione curret a sa gianna
de sa domo ’e Deus abbert’ in campu.

In donzi domo s’arvure ’e Nadale
regnat sovranu, a seberu chircadu,
su presepiu tottu illuminadu
da-e s’istella couda orientale.

Inie b’est su pupu minoreddu
appenas nadu, imboligadu ’e fenu;
b’est su ’oe domadu, s’aineddu
ch’iscardin sos mermos chin s’alenu.

Animales de varias zenias
sa Madonna e Zuseppe affiancados
sos pastores preghende imbenujados,
sos tres res fattende regalias.

Bellu che-i su sole e cari tundu
pover’n canna, in mesu su titia,
pro dare lughe est bennidu a su mundu
su fizu ’e sa Virzine Maria.

Pro ponner a tottu in su caminu ’onu
s’ispera in donzi coro, su calore;
pro dare a s’inimigu su perdonu
preighende sa paghe e-i s’amore.

Sa paghe c’allontanat onzi gherra
como pius de tando est disizada:
ca est continu, Gesù, minettada
cheret chi torres tue a pè in terra.