Padros fioridos
de Antonio Sannia

In su friscu 'e s'eranu,
gioghittande, sas janas,
nd'ischidan sa natura ch'est dromida;
in cuddu solianu,
pibiolas arcanas,
tìnghen sos canisteddos de sa vida.
Frores de martigusa,
dipinghen cun sa musa,
cussas undas chi chircana s' 'essida,
da' custu logu abriu,
dande amore che mama intro 'e su niu

cuadu in sos tinteris,
cun ticcos de colore,
chi prenan sas berrittas de s'ammentu;
sentidos banduleris,
bertulas de sabore,
abbellu, a caddu, sighini su 'entu,
cun disizos e bramas,
carignande sas 'amas,
chi solu amparu da' sa luna an tentu,
cun lughes serentinas,
òspiles de chentales e de frinas

ch'abbratzan sas costeras,
tintas che mariposas,
cun s' 'olostri inferzìdu 'e donzi frore.
Lizos e prammaeras,
murighessas e rosas
che puzones chi cantan in s'albore,
lusingan cun ternura,
foghiles de bonura,
ch'iscaldin, carignande, su pastore.
In cussa solidade,
curren rios de gosu e d'amistade.

Cun sonos de mudore,
sos padros fioridos,
brincan lacanas, tinghen sas aeras;
e semenan s'amore,
in chelos jaros nidos,
ue paschen istellas banduleras.

Terza classificata alla XXIV edizione del Premio di poesia sarda “Remundu Piras” - Villanova Monteleone 2016