Oro Nieddu.....fizu meu
de Antonio Sannia

Cando sas primas lughes de sa die,
si mustran giaras, cun calore nou,
cumprendo cant' est su dolore tou,
ca deo so suffrinde cant'a tie.

Cussos ogros chi sunu lagrimande,
mi mustran de su coro su sentidu,
pesa como, pitzinnu, addura ischidu,
atera die est torra incominzande.

Dromidu m'asa nadu ch'as sognadu,
funtanas d'abbas raras, cristallinas,
rios bundantes, rosas chen'ispinas,
su mundu da' sa gherra liberadu.

Ischidu agattas solu sas pischinas,
de riu frimu chi si ch'est siccadu,
su mundu male conzu e 'ortuladu,
cun sambene, dolores e ruinas.

Onzi abreschida ch'est in custa terra,
che-i sa notte addurat iscurosa,
pudan donzi fiore, donzi rosa,
che furan sos pitzinnos po sa gherra.

Sos ogros ti ch' assuta da' su prantu,
e lestru curre po chircare amparu,
serrache su giannile, fizu caru,
ti che cheren leare tottu cantu.

Tue ses frore de rara bellesa,
ses lughente comente ispiga 'e oro,
oro nieddu, po bisonzu insoro,
fuediche, si podes, cun lestresa.

Curre chircande amore e veridade,
in camineras de pedras nieddas,
sun pedras bias e si bi faeddas,
ti naran: "chirca paghe e libertade".

In cussas pedras poneli sa prama,
ca meritan, che martires, s'onore,
si sun sacrificados cun ardore,
po dare 'e libertade nessi brama.

Bae in bonora e lassanos s'ispera,
d'atera terra, de nou lugore,
'entula raros semes d'amore,
po tenner paghe e libertade vera.


Poesia seconda classificata nella XXII Editzione de su Premiu Literariu "Nanneddu Chighine" - Ittireddu 2012