Nottes infinidas
de Peppe Montesu

In nottes infinidas de iverru
canno sa mente reposu no atta
s’idea volat e zumpat sa janna
che imbreaca, dae banna in banna
suppuzzat tottu fachenne cumbatta
paret essinne da intro e s’ifferru.

No la firman sos cantos de s’istria
isteddu in chelu non mirat ne luna
chin frina e frittu sicchiti a volare
istat annanne e sicchiti a annare
sa carre istracca senz’orza peruna
iffattu vat, ma no ammentat via.

No la firmana su currere de sos rios
de su tempus non controllat sas oras
pur de sas aes in s’aera volat
frenos astrintos seccat e imbolat
da intro, tottu che boccat a foras
volan a truma sos penseris mios.

No la firman nen ruvos ne crejuras
de s’istajone non viet colore
chircat dissizzu iffattu a chimeras
sichinne sas perdidas primaveras
e in s’ammentu su perdidu sapore
de sas funtanas sas abbas prus puras.

Vanu chircare mi paren sos suos
intro e conca che devet torrare
ca sas ancas azzudu no li dana
tanno dolente senza naer gana
a sa vezzesa si dette adattare
torrat dolente a pogheros congruos.

Nuscos de vida chi torran dolentes
de iverru chi no at prus veranu
privu e sapores de buscos e frinas
currenne a pilu rudes calarinas
in su monte in su littu in su pianu
in costas fioridas e padentes.

Tanno s’idea si astringhet forte
Chircat sa trama e sa vida terrena
Cun prus sentidu prena e amargura
Lassat torra su locu a sa paura
Rassignada azzettat dogni pena
Sa chi azzapat in s’istrada e sa morte

S’anima forzis si at a salvare
A issa li cunsignat coro e mente
sole est pro issa in tempus venente
Solu issa la podet azzudare

Lampadas, 2014