Non dimandes amore.
de Antonio Sannia

Non dimandes amore,
in custu tempus frittu,
si imprìmidu in su coro su sentidu,
non tenet tebiore,
che muscu de su littu,
cuadu intro 'e sas umbras de s'olvidu.
E non basan sas laras,
de risittos avaras,
chi disizos e brama an ismarridu.
Non lughen sas pupias,
che rosas in jerru, primadias.

Non prangas ch'as suffertu,
sas lagrimas sun prellas,
che s'arcu 'e chelu prenas de colore;
infustu an su desertu,
de cussas laras bellas,
chi chircan de su mare su sabore.
Non timas de faddire,
lassadi persighire,
da' bisos in sa notte, ch'in s'arbore,
diventan realtade,
chirrande inter s'amore e s'amistade.

A s'interrighinada,
non serres su jannile,
sos ogros como bundan d'ermosura;
da' nou est acchimada,
che frore beranile,
cun sentidos d'amore e de ternura.
Non t'ispantet su prantu,
ca como est solu cantu,
sas intragnas sun tulas de bellura,
e lughes de maghia,
chi torran a sas bramas s'armonia.

Non lessas inserradu,
s'amore intro 'e su sinu,
de ti dare non tenzas rimpiantu;
e si non as amadu,
ca cussu fit destinu,
mustra como su coro, est solu incantu.

Menzione al XXXI Cuncursu de Poesia Sarda "Antoni Andria Cucca" - Ossi 14 marzo 2018