| Morte 
            de un'alvuredi Vittoria Calzaghe
 De fozas fi piena ite bellura La idia ogn'istagione fiorende
 Manu, manu cun sos annos creschende
 Pianu, pianu che una criadura
 L'happo connotta fid' una fruedda Dai cando so abitend'in custa via
 Mirendela poniad' allegria
 Sempr'ismannende che una pisedda
 Umbra faghiat' a una panchina In cussu situ fidi meda bella
 Che soldadu fatende sentinella
 Si si seziat calchi signorina
 Reposaiat puru s'anzianu Si passaiad' a ora e mesu die
 Tottu si frimmaiana inie
 Arregionar' in seras de eranu
 De irdes rattos fi tot' adornada Sana pariat fin'a su momentu
 Ma su die sa forza e su entu
 L' ha tottaganta israighinada
 Su truncu cun violenzia n'han segadu Fozas e ramos happo idu olende
 Un' alvure in su mentres fi molzende
 Lassende cussu logu ispozadu
 Oe la miro cun sa nostalgia Su piantu m' ha leadu a s'improvisu
 Sa lagrimas m'oscuran su sorrisu
 Ap'assistidu a s'utim'agonia
 Restad' orfana es cussa panchina Passan deretos' in cuss' istradone
 Pius no intendo cantos de puzone
 Ue requian dogni serentina.
 |