Morte de un'alvure
di Vittoria Calzaghe

De fozas fi piena ite bellura
La idia ogn'istagione fiorende
Manu, manu cun sos annos creschende
Pianu, pianu che una criadura

L'happo connotta fid' una fruedda
Dai cando so abitend'in custa via
Mirendela poniad' allegria
Sempr'ismannende che una pisedda

Umbra faghiat' a una panchina
In cussu situ fidi meda bella
Che soldadu fatende sentinella
Si si seziat calchi signorina

Reposaiat puru s'anzianu
Si passaiad' a ora e mesu die
Tottu si frimmaiana inie
Arregionar' in seras de eranu

De irdes rattos fi tot' adornada
Sana pariat fin'a su momentu
Ma su die sa forza e su entu
L' ha tottaganta israighinada

Su truncu cun violenzia n'han segadu
Fozas e ramos happo idu olende
Un' alvure in su mentres fi molzende
Lassende cussu logu ispozadu

Oe la miro cun sa nostalgia
Su piantu m' ha leadu a s'improvisu
Sa lagrimas m'oscuran su sorrisu
Ap'assistidu a s'utim'agonia

Restad' orfana es cussa panchina
Passan deretos' in cuss' istradone
Pius no intendo cantos de puzone
Ue requian dogni serentina.