Momentos d’istanchesa
Antioco Casula (Montanaru)

A dogni fruttu s’istagione sua,
e pro te est su matessi, poesia.
Passada est pro me s’edade tua
e como pius de prima ti cheria.

Cantu pius s’avanzat in sos annos
su dulche aggradat. Tue sa dulzura
mia fisti, tra penas e affannos,
e como ti perdo. Oh coro, ite tristura!

Non m’ischidan pius sos puzzoneddos
a s’arbeschere né alzio a sos montes
sognende in coro turres e casteddos
abbrazzende largos orizzontes.

Pesat su corpus, mancat cudd’alenu
de te, o gioventura mia sana,
chi dogni chelu faghias serenu
chi dogn’altura rendias piana.

Che fertu a s’ala, liberu puzzone
in terra si lamentat senza olu,
gai ti canto, o misera canzone,
tristu a mesu oghe e solu solu.