Mi disizo poeta
de Giovanni Pira

Istanotte, poeta mi cherìa
Poeta de sentidu, de talentu.
Pro ca lassare ti cherz’in ammentu
Versos cusìdos a tritzas de oro.
Sos c’aberin sas giannas de su coro,
Copertos de misteru e de majia.

Cherz’esser che a cuddos, chi su versu,
Lu cuadran, l’attundan e l’astringhen,
Lu liman, lu carignan e l’intinghen
De armonia, sensu e sapiesa.
Chin maestria e naturalesa,
Paren sos res, de tottu s’universu.

Opuru mi disizo unu pintore,
Chi armadu de tintas e pintzellos
E tottu sos colores pius bellos...
Che tantas mariposas vagabundas,
Che pintad’in sa chima de sas undas,
Milli barchittas, de cada colore.

Istanotte mi disizo poeta,
E si pro pagu tenzo sa fortuna,
Che li furo sos rajos a sa luna,
Pro nde fagher de prata, milli aneddos.
A intundu li ponzo sos isteddos
E pro brillante, in mesu, una cometa!

O che cuddos antigos cantadores
Chi andavan in nottes isteddadas
In gutureddos e in contonadas
Cantende muttos fin’a s’impuddile,
Isfogande s’ardore giovanile
Accumpanzados da milli tenores.

So pretendende troppu? Mind’abìzo
Chi apo esageradu. Ma pro tene
Sardigna, ca meritas cada bene,
E tra sas primas, tue ses sa prima,
Eet pro ti narrer chi mann'est s’istima,
S’istanotte...poeta mi disìzo!