Marcinelle, sa mina brusiada.....
de Anna Maria Sechi

In custa mina dae su fogu brusiada
Oe,b’apo ‘idu unu biancu iscuadrone
In mesu in mesu a sa corte de s’intrada,
Paret béssidu dae su fossu de carvone.
Sunt sagomas biancas immortaladas,
Ogros non tenent, e mancu espressione,
In petus iscritu ant su lumine ebbia
Pro saludare tota sa cumpagnia !

Prus las miro e prus mi parent narzende
Chi cussa fatale die est istada,
Sa malasorte chi fian semper timende.
In cussa miniera, sa malefadada,
Sa zoronada dae pagu cuminzende
Cando, su fogu ant bidu e sa fumada.
In débadas chircadu ant de si salvare
Ma non b’aiat versu de nde los bogare !

Sos fossos fian tot’e duos allutos
E allutos fiant sos coros de sa zente,
Isetende.los cun sos ogros infustos,
Ch’isperaiant de los bìdere torrende,
Mamas e fizos a totus sos minutos.
Ma intrapolados fiant nche sorighitos,
Allutos si sunt bidos. Ohi sos Poberitos !

Duoschento-sessantaduos minadores,
Lassadu b’ant sa vida, ah dolu mannu !
Como , los ammentamus cun sos fiores
In custu tragicu logu, annu cun annu.
Su trabàlliu de sa mina fiant dolores,
Chi postu m’at s’ànima in affannu .
Ma iscrier prus non poto totugantu,
Su coro nd’apo in tristura e in piantu !

8 austu 1956