Ma tue bi ses ancora...
di Santino Marteddu

Sos annos bellos de sa pitzinnia,
ricos de sonnos mannos e isperas,
jerros fritos, durches primaveras,
impresse sun bolados, ma in s'atunzu
de custa vida, mancari a murrunzu,
tue bi ses ancora, prenda mia!

Mama chin babbu si che sun andados
e babbu tuo e tantos frades caros,
e cantos, cantos caliches amaros
paris amus bufadu fin'a fundu,
contrariu nos pariat chelu e mundu,
ma 'sende paris nos semus sarbados.

Cando sa manu santa 'e su chi est mortu (*)
m'at abertu su coro in s'ospidale
pro mi cosire a nou "sa mitrale",
in su deliriu mannu, a lampaluche,
che mama premurosa, a pes a ruche
'idio a tie dàndemi acunnortu.

E cando sas duas prendas de su coro
nos an lassadu bestidos a pannos
de isposos, a caddu 'e sonnos mannos,
in sa mudesa 'e sa domo intristada,
tue solu chin mecus ses restada
e non m'est grae sa mancantza issoro.

In tempos chi est papilu istratzuladu
donzi promissa zurada in s'altare
e d'est usanza, como, a irbolatzare
dae frore in frore che apes de mele,
tue m'as dadu, sicura e fidele,
barant'annos de amore ismisuradu.

E fintzas como chi 'entos de astraore
focos de passione an istutadu,
oe chi fortza e brios mi an lassadu,
ah, cantu est bellu ancora a caminare,
a manu tenta, fiancos a pare,
finas a cando cheret su Sennore!

(*): Prof. Ricchi del Brotzu