Ma cale poesia…
de Antonio Altana

Ma cale poesia, ma lass’istare,
abberu bi creides? Castigados!
ma non l’idides chi versos rimados
sun solu frutos de tantu pulgare?

Sun cuntzetos connotos, abbusados
e medas chi an devid’iscartare
o atzumbados in rima trapare
chi pro irgonza si che sun cuados.

E cantos an su versu comporadu
cantende una etza serenada,
cun nom’anzenu giamend’amorada
ca in presse, non l’aian cambiadu?

O creides abberu ca est puma,
pro cantu delicada diat carignu
movende sentimentu pius dignu,
s’est de pudda in braja fuma fuma?

Ardore, vida, cun abbratz’e asu,
chilcat pro rima su menzus fiore,
ma si cun rosa non faghet tenore,
ponet bassu, fiore ‘e calacasu!

E peus sos machines de s’intonu
chi limb’in limba est cun s’armonia
nende-li tue ses sa vida mia,
ma su bimboi l’atit assuconu.

Brutu vigliacu prite no mi enis,
chi ti do deo su passu torradu,
ca cando b’at de ti leare gradu
ispiconas e fruscias che a deris.

Ma cando deves fagher prijoneris
ti cuas insegus poddighe pitzinnu
fatend’a poetone grodde tzinnu
coment’e narrer sa porta m’abberis?

E cudde mann’e macu bi l’iscricat
E li regalat cunsizos in rima,
poi l’agianghet ispijad’istima
chi in tres dies s’allizat e sicat.

Ca isco ene chi veru poeta
regoglit pulgaduras e iscaltu
e impitat su basciu chin su altu
e s’arga medas bortas faghet neta.

Si b’at dificultade, pius insistit,
e minetat: “a rima bos isparo!”
Ma como chentza bruglias bos isciaro
chi su veru poeta no esistit.

Esistit chentza tempus unu mundu
a istima delicada ricamadu,
ue coro a sa mente cojuadu
Fizat amore su pius fecundu.

De timanza e rosas si coronat
e in laras brotat saboridos basos,
ispalghende abbratzos chena pasos
ma poesia est cand’in sinu sonat.

Sonat cando l’ispinghen fortz’arcanas,
ponzende in sas venas un’apretu
chi ti faghet cumprender su segretu
pro intonare sas bramas mundanas.

Issa ti porrit totu chin su entu
e ti mustrat su pesu e sos colores,
bujos e tristos cando b’at dolores,
lebios e friscos cando b’at cuntentu.

Ma briosa e dèchida s’impignat
cando cheren cantare sos pitzinnos;
sas pius bellas seberat pro ninnos,
chi ancora non rimadas las carignat.

(1° Premiu de Poesia Sarda – Tonara 29-07-2012)