Luna amorosa
de Maurizio Faedda

Tunda amorosa ses luna piena
cando ti pesas a s’iscurigada
e pinturas s’aera imprateada
totta ‘e ammajos sa notte serena
e accarignas sos coros in pena
chi sun attesu a sa pessone amada.

Tue s’iscuru l’allughes a die
abbàidas in terra sos amantes
nara si ‘ides sos ojos sonniantes
chi s’ispijan abbaidente a tie
cun oriolos sun pensende a mie
in s’ànima e in coro palpitantes.

Gai sobrastas s’abba e-i su ‘entu
e de logores nd’isprammas a rios,
cand’est s’amada mia in bratzos mios
tando diciosa ti faghes d’arghentu,
orizas de amore ogni mamentu
e-i sas penas aunzas de brios.

Cando s’atopan su pensu e-i su pensu
su meu cun su tou; sos faeddos
afaca a tie s’atzenden isteddos
ch’indeoradu lu tinghen s’immensu
e tottu sos sentidos de su sensu
pro su coju ammanitzan sos aneddos.

E deo leo e nde sèbero duos
e donu a giambu nde fatto a s’isposa
sa chi m’hat dadu sa prus bella cosa,
mere ‘e s’amore e de sos basos suos
m’ha fattu e rupo in majones de ruos,
boddo e li ponzo in pettus una rosa.

Ispadriende in sa notte arcana
bolas cun possa ‘e alas de astore,
che mariposa in fiore, in fiore
si puru pisigula e ruffiana
torra crasa bianca e risulana
e alluma su ruju immensu amore.

Menzione d’onore al Concorso di Poesia Sarda CREI – ACLI Sardegna 2009