Lughes e umbras
di Domenico Angelo Fadda

Falende in s’orizonte rie rie,
non mi dare lamènta oe m’at nadu.

Medas bisos mi torran cun sa die
ca cuss’oju che cravat abbramidu
sos rajos, lèstru, lèstru, in d’ogni nidu,
e in chelu la faghet de padronu
da sa chima abbaìdendem’in bonu
mi narat “ cun apèntu sighi a mie”.

Rie rie falende in s’orizonte,
non mi dare lamenta oe m’at nadu.


Li ponzo fatu in àltu in su monte,
e in risu gioghènde si ch’istejat
in su mare tra sas undas m’agheiat,
e de isfados nd’agato su pasu
mirende umbras finas a s’ocàsu
in solianos cuzones de fronte.

Non mi dare lamenta oe m’at nadu,
falende in s’orizonte rie rie.


E nde ‘ido peutas ammajadu,
cun frommas chi an domo in totue
ap’a bider sa càra ‘e isse incue
ma sa sua non b’est, istigas solu
lassadas a sa lughe a consolu
e s’animu a mie m’an mudadu.

M’at nadu oe non mi dare lamenta,
falende in s’orizonte rie rie.


A làcanas a pàre a manu tenta,
a sa nuda umbras passizan e lughes,
in nd– unu pizu ‘e tèrra cantas rughes
ca de siendas zente non nd’at paghe
e cun intragnas ‘e su faghe–faghe
cando mai at a esser cuntenta?

Rie rie in s’orizonte falende,
lamenta oe m’at nadu non mi dare.


Mi ses in mustra preguntas lassende,
trème trèmè, insùsu ‘e una nue,
intra e bessi in su chèlu, fue fue
mi paret chi s’omine no istimes,
e upas suas in basciu nde times,
poite custas dudas mi ses dende?

Lamenta oe m’at nadu non mi dare,
rie rie falende in s’orizonte

Ma s’est s’umbra chi mi dat a pensare
a costazu ‘e sa lùghe est de amore
cun pintos chi no àn manu ‘e pintore
fatos chena pinzèllu a s’asciùta
in sa cama mi dàn pas’un’ìscùta,
e sigo a car’’a sòle a sonnìare.

Premiada cun Menzione a Ossi in su Premiu A. A. Cucca 2011