Lamentu de fiore
di Giovanna Maria Lai Dettori

-Ma proit’est chi mi chircas ancora?-
li nerzeit a s’abe unu fiore,
-no ti bastat cuddu durche sabore
chi t’happo dadu in totta sa vida,
pius no brotat pro me s’avreschìda,
già in caminu est sa Messadora.*

Ti l’ammentas cantu bellu deo fio,
su prinzipe de tottu sas siendas,
ti l’ammentas cantas sanas proendas
ti happo dadu cun manu sapiente,
cando ancora in dogni padente,
sanu ogni briu mi seraio?

E como so goi, a pala grusciada,
e già pilicanu in giovania,
est tott’incripida sa cara mia,
e gana no tenzo de cumbattare,
passach’eretta e no ti pasare,
s’antiga majia ch’est già tramudada.

Est tottu negh’’ e sa fabbrica noa,
chi custu chelu nos luat ognora,
sa Natura ch’est totta in malora,
pro custu malu “inquinamentu”,
sos velenos han furadu s’assentu,
e sa vida nostra ponen a proa.

Gai happo perdidu a fizu meu,
durch’isettu de totta una vida,
s’ispera mia pro sempr’est aurtida,
pro custu male chi tott’est lantende,
e su briu già m’intendo manchende,
pro sempr’andadu ch’est ogni recreu.

Curre, abe, a bolare lezzera,
inue naschet sempre su eranu,
ispassiza in su padru solianu,
fin’a cantu su chelu est serenu,
de ogni frina afferra s’alenu,
sa vida nostra est sol’in passera.

*sa Morte