Ite sònnio
de Salvatore Murgia

Cale sonnios det bogare a pizu
como sa mente mia in tarda edade,
in custu tempus chi sa realtade
su mundu intreu postu at in fastizu
e ch’at frantu ’e isare su disizu
a totu sa terrena umanidade?

Pero devo agatare sa manera
chi finas in bezzesa bisos bida
a da chi sa carena s’est drommida
sa mente olat in altu lizera,
ca mai morrer no devet s’ispera
pro cantu Deus mi lassat in vida.

E biso sos pitzinnos de totue,
biancos rujos nieddos e grogos
chi sunt faghinde paris milli giogos
sena chi d’umbra mala b’apat nue,
cuntentos, non piùs a pesa e rue
in pojos brutos faghinde forrogos.

Sònnio chi diritos uguales
tenzant totu sos c’abitan sa terra
si dividant su pane perra-perra
e cantu tenent, che frades carrales.
E de armas no bidant pius signales
ca finida in su mundu est dogni gherra.

Sònnio eranos prenos de ammajos
pro te sardigna in tempos benidores.
Prosperent in cuile sos pastores
e torrent a sa terra sos massajos
e prenent magasinos e solaios
de ingranidos bundantes laores.

Sònnio chi camines a sa sola
e a Bruxel a fizos tuos mandes.
C’a Roma pares fronte e l’incumandes
chi non che torret a fagher arzola.
Chi sa limba che giutas a iscola
e su sardu a sos posteros tramandes.

Sònnio puro chi sa poesia
chi no est tantu prospera e salude,
sa moderna de oe gioventude
la sanet dae ogni maladia,
e cantu durat mundu adduret bia
mustrande a totus sa sua virtude.

Mentzione - Tema: Apo unu sònniu - Premio Logudoro - Otieri 2011