Isettande s’incras
de Giangavino Vasco

Lestra est andande s’ora;
pagu tempus bi mancat
a cando custa carre m’an a fèrrere.
In sa trista dimora,
ch’onzi gosu mi tancat,
unu sinnu ‘e cunfortu dia chèrrere.
Unu sinnu ‘e s’ispera,
chi forte che sa fera,
mi potat una gianna nessi abbèrrere,
ube colet sa lughe
ch’illèbiet su pesu ‘e custa rughe.

E corcadu in su lettu,
intr’ ‘e cust’ispidale,
tristos mi colan milli pensamentos,
cun in mente s’apprettu
de cumbatter su male
chi prenande m’est s’ànimu ?e lamentos;
e chirco sa manera
de mantenner s’ispera
atzesa, in d-unu zassu ube sos bentos,
sulande pius forte,
mi lassan bier solu malasorte.

Ma una fortza noa
in fundu m’est naschinde
e mi mustrat s’incras isperanzosu;
e bio chi sa proa
fortzis la so? inchinde
e torrare a proare apo su gosu.
Ma como so istraccu,
de su sonnu teraccu,
e tando m’abbandono a su reposu.
Sos ojos serro e dromo,
sonniàndemi sanu, torra in domo.

30 marzo 2012

4°Premio ex aequo alla 53a Edizione del “Premio Ozieri di Letteratura Sarda” – OZIERI 29 settembre 2012