In sa siccagna
de Orlando Biddau

E filada una corona ‘e pruinca andaian
cantende de domo in domo: “Dàdenos
s’abba, Signore: sos pizzinnos cheren
pane, sos anzones cheren erba,
sos avanzos de sa chena dàdenos…”
Custa càlema frimma in garrela, sas muscas
subra petas in càmula appietadas, in bidros
consumidas su mesu die affrebbadu,
sa campagna ch’attittan desoladas
furriadolzas de chigulas; e s’ajania
chi ti trazzas in s’umbra e s’apposentu
ue sognos s’ingalinan e disizzos,
cun sa brocca imbagantas in su jannile:
ed est terra e rosina in s’impredadu
ue passas andende a sa funtana,
a man’in chintu, brocca a duas
asas, pienas de fiores siccos
sa pettorras, de arrascios sos ojos.

Cherrinde sas isperas ch’ispighende
andas in sa messera, sen’isettu
ti remuzzas sas dies, una pena cumassende
sena madrighe; e su cabu chilchende
in su ghindalu ‘e sa vida s’imbrudugliat
s’azzola.
Ma it’affinada como
isettas chi su tunciu nieddu ziret
in frisca risada: has a viziliare ista
notte a lampana allutta su segretu
‘e su ‘eranu chi morit
ajanu, chi s’isprunit un allegria.
Sutta sa parra ‘e sa luna
noa ‘enis dae sa funtana
sa brocca a cùccuru
s’andanta lenta.