In campusantu
de Gesuino Curreli

Sas amorosas curas dant lugore
a sas rias de marmaru biancas,
cun fiores de serras e de tancas,
succuttos de piantu e de dolore.

In cust’ andalebeni, peccadore,
peso in coro sa mia pregadoria
in oras calmas de malinconia,
antis de su primariu iscurigore.

Luego cantat pasida s’istria
cun boghe sorrogada ‘e marigores
e sos puzones cagliant sos umores
allegros pro rispettu ‘e s’ora pia.

Sos alinos in chelu ant s’ umidore
de cust’attonzu caldu de maghia,
e mi suvvenit s’urtima allegria
chi drommit sutta s’umbra ‘e unu fiore.

In custu logu ‘e timìdos aspettos
in mesu a sos ammentos coloridos
inue vanos isettos sunt finidos
cun sa potentzia umana e sos dispettos;
inoghe frundo s’anima in sos trettos
de tristos arrejonos mai cumpridos.

Sa povertade inoghe la cumprendo,
chi est comuna a tota umanidade,
cumprendo it’est tristura e soledade,
e it’est sa debbilesa puru intendo
cando solu sa luna, coriale,
iscurtat su lamentu dulchemente.

Assora l’app’a narrer solamente,
attenta a sa pregunta e piedosa,
ch’in vida non b’at modu e non b’at cosa
prus bella de una lacrima lughente.

Jannagliu 2013