Ifrunnìdu!
de Leonardo Angelo Berria

It notte de ivherru,
ghiranne a domo sua,
it su cumpanzu meu, istraccu e mudu.
Ma intoppat s’ifferru,
sa malasorte tua,
che anzoneddhu ses ruttu in su ludu.
Su sambene a traìnu,
cullìdu hat su caminu,
no has lamentu, non pedis azudu.
Sa pischina astragada,
chin sa carena tua est afranzada.

E ne supro derettu,
ca ipo recuinne,
azicu prus in palas, coro vhonu.
Tue culumbu innettu,
ohi ti so mutinne,
dae cann’happo intessu cussu sonu.
E intenno sas vhoches,
vhochio, non lu tocches!
Caìnu, non ne meritas perdonu!
N’est suprinne s’ispossa,
matzucannessi in cara, ohi sa cossa!

Iscia a pilos isortos,
pranghenne oh coro meu,
n’est curta ca in terra it su maridu.
Si mutiat sos mortos,
cussunta de anneu,
puite a-mimme no-mi-b’has mutidu?
Chie b’iat reghenne?
Non mi ses risponenne,
s’anzelu meu chi ses ifrunnìdu.
Ohi custu dolore
e-in cussu n’arribat su duttore.

Mi catzo su pastranu,
bi-lu ponzo a capitza;
ahìte non si truncat sa cadena?
E l’astringo sa manu,
iscia morinne est ritza,
arrasciannessi tottu sa carena.
Currìde a s’ospidale,
mancari postu male,
su ilu ‘e sa vhida est in sa vhena!
Dolet sa vheridade,
goi est naschìda una dissamistade.

Nuoro 8 gennaio 2015