Fuit manzanu e fuit sero
de Salvatore Pintore

B’est istadu unu momentu
inue su calighe de su Bóidu si pieneit
de unu luttiu ‘e Pensamentu:
Fuit su càos! In sette dies
nascheit dogni cosa
s’asséliu e su movimentu.

Fuit manzanu e fuit sero:
Unu ‘entu nou in s’aéra…
Pustis ballos in tundu a un’istella
brincos de millennios semenes de tempus
pro fagher náschere s’Eden in sa Terra.

Omine e Femina
náschein dae s’ou de su Mudore
arraighinados in s’abba e in su ludu
pro connóschere sa materia:
s’atera cara de su Misteriu.

Cun tegus cumpanza mia de tribulìa
in caminu pro nos educare a s’Amore
conchistare montes e baddes
sos fundales de su Dolore.

Semenende passos finas a su gorroppu
amus imbruttadu sa cara de sa Bellesa
inquinadu sos rios de sa Cuntentesa
su mare de sa vida su nidu:
Sa domo a cumone.

Non abitamus pius poeticamente su mundu!

Chirchende s’Isula chi no b’est
nd’amus fattu una de arga
in s’oceanu inquinadu
de su macchine nostru.
Como frimmamunos!
Lassamus sas armas de s’onnipotentzia
primu chi arrivet su risu beffulanu
de sa Fine!

Ascurtamus sa oghe istimada
sa Peráula de su Cumintzu:
In s’ammentu de su ‘entu
bene-ighet su restu de sas dies
s’urtimu alenu de su tempus
prima de s’Apocalisse.

__________________


FU MATTINO E FU SERA

Ci fu un momento in cui
il calice del Vuoto si riempì
di una goccia di Pensiero:
Fu il cháos!
In sette giorni nacque
la quiete e il movimento.

Fu mattino e fu sera:
Un vento nuovo apparve nell’atmosfera…
Poi giri di danza intorno a una stella
sussulti di millenni semi di tempo
per far nascere l’Eden nella Terra.

Uomo e Donna
nacquero dall’uovo del Silenzio
radicati nell’acqua e nel fango
per conoscere la materia:
L’altro volto del Mistero.

Con Te compagna d’ansia
in cammino per educarci all’Amore
conquistare monti e pianure
le profondità del Dolore.

Disseminando passi fin sull’abisso
abbiamo deturpato il volto della Bellezza
inquinato i fiumi della Gioia
il Mare della vita il nido:
La nostra casa in comune.

Non abitiamo più poeticamente il Mondo!

Cercando l’isola dell’Utopia
ne abbiamo creato una di rifiuti
nell’oceano inquinato
della nostra follia.
O stolti che siamo fermiamoci!
Deponiamo le armi dell’onnipotenza
prima che giunga beffardo
il riso della Fine!

Ascoltiamo la voce
la Parola dell’Inizio:3
Nella memoria del vento
bene-dice il resto dei giorni
l’ultimo respiro del tempo
prima dell’Apocalisse.

PREMIO POSADA 2019 Menzione d’Onore