Franziscos
de Maria Luisa Pisanu


Su poberu vivind’est in s’aficu
de s’ ’iere, unu crasa, mezoradu.
Franziscu de Assisi, chi fit ricu,
de su mundu sos benes at lassadu,
sol’unu nde teniat de pinnicu:
viver comente at Deus cumandadu.
D’esser poberu si faghiat bantu
e, posca mortu, er diventadu santu.

De s’Italia fatu l’an patronu,
li pedin grassias in su mundu intreu
e, ocannu, nos at mandadu in donu
Paba Franziscu, chi tenet s’impreu,
como chi sézzidi in cuss’artu tronu,
de torrare sa Cresia chena neu.
S’ingarrigu l’ischimos chi es tostu;
a lu fagher, intantu, si b’est postu.

Es pedinde sa paghe pro sa terra,
a cadaunu er dande consizos:
a sos mannos, pro chi non fetan gherra,
a sas mamas chi sun pranghinde fizos,
a totu sos chi sunu in cuntierra,
a chie sufridi e non pesat chizos.
Er semenande semen de isperu,
Franziscu antigu es torradu abberu!

T’as seberadu numene pesante,
regorta, caru Paba, apas bundante.