|  
           In d'una bella notte 'e luna prena 
            so andadu a dormire a Supramonte 
            e cun s'isfera lughente de fronte fit  
            incantada sa montagna amena. 
            Peppino Marotto 
           
          T'app'idu, 
            assonniende in Supramonte, 
            fizu de Sardigna,  
            òmine de sa Galàssia. 
            Ite ses chirchende cun otadas de batalla? 
            Imboligande e dimanande,  
            cun sonetos e rimas 
            sas vidas trumentadas  
            de pastores e massajos, 
            su mìseru tribàgliu de pòberos maniales, 
            sos milli paperis iscritos dae sos pensadores, 
            su sàmbene pèrdidu de òmines malevadados. 
          Chircaias, rundande dae 
            unu pianeta a s'ateru 
            sas lughentes lunas de sos pòberos 
            e sas friscas benas suta frunzas birdes. 
            Addoliaias cun versos morte e olvidu,  
            iscantzellande sos males e sos tempos iscúros, 
            rimande s'arbeschida de unu mundu nou. 
          Miraias cun ogos de poeta, 
            sa notte illuminada dae su sole, 
            s'amore chi isòlvet s'astragu dae coro, 
            sos birdes padentes de sos montes tuos, 
            prenos de vida e de friscura. 
          Ti ch'ant fatu andare gai, 
             
            a traitoriu 
            e apustis de un'istante, 
            un'alidu de bentu, 
            giai faltavas a su mundu, 
            a sos cumpanzos tuos 
            brigonzosos de dolore, 
            a Orgosolo chi ti cheriat, 
            a sas pratzas de Sardigna 
            chi como,  
            lagrimande,  
            chircant sa boghe tua. 
          ____________ 
          T'ho visto,  
            dormendo serenamente nel Supramonte,  
            figlio di Sardegna,  
            uomo della Galassia.  
            Cosa stai cercando con ottave battagliere?  
            Avvolgendo e dipanando,  
            con sonetti e con rime  
            le vite tormentate  
            di pastori e contadini, 
            il misero lavoro di poveri manovali,  
            le mille carte scritte dai pensatori,  
            il sangue versato da uomini sfortunati. 
             
            Cercavi girando da un pianeta all'altro  
            le lune luminose dei poveri  
            e le fresche sorgenti sotto fronde verdi.  
            Affliggevi coi versi morte e oblio,  
            cancellando i mali e i tempi bui, 
            rimando l'alba di un mondo nuovo. 
          Vedevi con occhi da poeta 
             
            la notte illuminata dal sole,  
            l'amore che scioglie il gelo dal cuore,  
            i boschi verdi delle tue montagne,  
            pieni di vita e di freschezza.  
          T'hanno fatto andar via 
            così,  
            a tradimento  
            e dopo un'istante,  
            un alito di vento,  
            mancavi già al mondo,  
            ai tuoi compagni  
            vergognosi di dolore,  
            a Orgosolo che ti voleva,  
            alle piazze di Sardegna  
            che adesso,  
            in lacrime,  
            cercano la tua voce. 
             
          Primo Premio 
            – XVII Premio Letterario Antonio Gramsci sezione Poesia Inedita 
            in Lingua Sarda  
            Ales 12 giugno 2021 
           |