Fis mannu che su sole
de Giovanni Pira


(A Raffaele)

Fis mannu che su sole, ca tenias
che a issu, sa lughe, su calore.
Sapiesa, passentzi’e amore
de poveros e miseros amparu.
Eletu da sas musas, cale faru,
in su parnasu sardu risplendias.

Generosu, afabile, acaridu
chin amigos, parentes e cumpanzos,
fis bene idu in logos istranzos
chin sa tua presentzia gentile,
de portamentu nobil’e umile
educadu chin totus e cumpridu.

Un’omine balente, fis distintu
ca tenias virtudes in podere,
totu ti resessiat a dovere
de cando in pitzinnia fis atleta.
Ma prus de totu, mannu fis poeta
ca in totu sos premios as bintu.

Pero sa sorte perfida e maligna,
a s’ora de coglier menzus frutu,
pro primu t’at su fisicu distrutu
privandeti sas fortzas e su motu,
finas a cando t’at finidu in totu
ponende in lutu totu sa Sardigna.

Ma sas operas tuas che pinturas
in antigos granitos iscolpidas,
mai morini, ca sun imprimidas
ue non si cancellana piusu,
tue cun issas dai como in susu
pro cantu durat mundu, galu duras.

Tue non moris no, ses biu ancora
s’ispiritu chin s’anima est innoghe
mi paret puru d’intender sa oghe
chi a totus nos giamas da lontanu.
Amigu! Custu basu a cor’in manu,
ti che lu mand’a s’ultima dimora.

Menzione d’onore al Premio "QUARTUCCIU" - 2015