Finas a ndi morrì
de Guglielmo Piras

Un’ammesturu aperdau
seu de gosu e de turmentu
de feli e de ternùra
de dolu e de biadesa.
Un’ammesturu
de umbras e de scorìu
e lampaluxis de pobera poesia
che custa canzoni mia
cansàda e achichiadora.
Un’ammesturu
de luxi e de mistèriu
che steddu
spèrdiu e tremulèu
in su scorìu
callàu de sa notti.
Ammesturau
a is perdas ancora bias
de is nuraxis sciorroccaus
a is murus beccius
pendi pendi ‘e domu mia.
Ammesturau
seu a custa terra
durci e marigosa
mama e bìrdia
fancedda e sposa
bruscia e jana.
Ammesturau
finas a ndi morri’.

_______________________

FINO A MORIRNE

Un’amalgama pietrificata
sono di gioia e di tormento
di rabbia e di tenerezza
di dolore e di felicità.
Un ‘amalgama
di ombre e di buio
e barlumi di povera poesia
come questa mia canzone
stanca e balbettante.
Un’amalgama
di luce e di mistero
come stella
sperduta e tremolante
nel buio
rappreso della notte.
Amalgamato
alle pietre ancora vive
dei nuraghi precipitati
ai muri vecchi
vacillanti di casa mia.
Amalgamato
sono a questa terra
dolce e amara
mamma e matrigna
amante e sposa
strega e fata.
Amalgamato
fino a morirne.