E torrat su disizu
di Giangavino Vasco
Cando torrat su sole e iscumparit
s’umbra de cussa nue tempestosa,
pesat su ‘olu donzi mariposa
e s’orizonte meu si ch’isgiarit.

Sonos intendo, nidos,
de melodias durches intonadas,
in su coro assentadas
da’ sos annos colados,
sonos da ora meda ismentigados,
in su nudda isvanidos.

E torrat su disizu
de poder carignare cuss’ispera
in presse tramuntada,
da’ su fadu istudada,
cun sa làmbriga rànchida e lizera
chi m’infundet su chizu.

M’ammento sas abréschidas
de sas pàsidas dies de lugore,
cando frinas lizeras
m’abberian anderas
in padros birdes prenos de lentore,
ube sas ganas friscas mi sun créschidas.

Ma po cantu su gosu
at a proare s’ànimu inchietu?
Troppu lestru che colat
onzi consolu, e bolat
chircande de connoscher su segretu
de su tempus diciosu.

Su padru apo connttu illaccanadu,
ube curria prenu de recreu,
cun s’oriolu ebbia in pettus meu
d’esser su mere ‘e su tempus fadadu.

Ma como solu anneu
intendo intr’ ‘e su coro istratzuladu.


3° Classificato - Sezione Sardegna Concorso di poesia sarda “Istillas de lentore” - Ulassai 2013