Deo it’es chi so?
de Salvatore Ladu

Poi chi su Divinu, Creadore
De s'universu e cun issu sa vida
Pro chi la siat s'opera cumprida
Fatt'at s'omine cun perfezione
Chi poi est ruttu in tentazione
E perdidu at su regnu e-i s'onore.

Però Deus eh' est babbu, babbu vonu
Foras da su zardinu li preparada
Tottu su chi disizzada e li narada:
"Sighi sa lughe, chi as'agattare
Funtanas friscas prò tinde gosare
Si predicas s'amore e su perdonu.

In manos e in chizos sa bontade
Ti siat che ispriccu e in s'intragna
Abbundet su rispettu. A sa cumpagna
Mustrali camineras senz'ispina
Faghela de sa domo sa reina
Vivide in paghe santa e caridade.

Sa terra t'ada dare cada fruttu
Durche, e appagare sos disizzos
Da su fiore caru tenner fizzos
Da su suore pane saporidu
Da poi chi su ciclu l'as compridu
Asa godire cantu est già iscritu".

E deo it'es chi so? So nudda o meda
So semene o sò paza? Mi dimando
Da ue so veninde e a uv'ando.
In sedda a cust'arcana immensidade
In d'unu mare de felicidade
Imboligadu de linu e de seda.

Ue s'alidu durche 'e s'impuddile
Incantadu l'osservo, est tottu meu
Tand'est chi torro grassias a Deu
Chi mi faghet godire 'e su chi vio
E in pazinas biancas l'iscrio
Comente potto, cun modestu istile.

Ite bellu su sole in sos istios
Passizand'artu pro nos caentare
Da poi, istraccu, andande a si pasare
Cand'allughet sa luna in ojos mios.

Mamoida, 2009