Chi sias beneitta!
di Santino Marteddu

Sa nàschida

Cando in sa terra naschit una “Rosa”
est festa manna prò sa parentella,
a ispantu s’inchendet un’istella
in sa manta isteddada e luminosa.

Alessio, a mannosia, in sa carrella
ofrit pistiddu e malvasia ‘e Bosa
e Pamela, ballandesi pazosa,
mustrat a sos bichinos cussa prella.

E issa, intantu, che anzone ‘e gama,
sentza peca ne macula peruna,
sutzat, biada, sa titta ‘e sa mama!

Chi sias beneitta! Sa fortuna
ti diet bida longa, onore e fama
manna prus de su sole e de sa luna.