Che puzone migrante
de Mimiu Maicu

Che puzone migrante
ancora so torradu
che issara po t’ier in s’or’e mare;
istraccu carrulante
de su tempus passadu
sigo s’andal’antiga a travigare,
però no est pesante
su ch’apo carrigadu
e su carr’e ammentos su annare
sena presse peruna
sighit in s’or’e mar’a lugh’e luna.

Rinfriscant sos ammentos
custas pasidas undas
ch’a s’ann’e torra zogant cun sa rena;
a bolu cun sos bentos
peraulas vagabundas
torrant ammajadoras che sirena,
isconnotos apentos,
passiones profundas,
fun tott’unu su gosu cun sa pena
druche de pitzinnia
chi pariat non tenner finitia.

Annat su pentzamentu
in alas de acunnortu
a cuddu tempus da sa zoventude,
canno prenas de entu
sas velas da su portu
ch’est in coro partiant, ca virtude
teniant d’attrivimentu,
e fud a fren’isortu
ogni chimera, che pruddedu rude
chi non connoschet briglia
oriolad’a dringhiglios d’ischiglia.

Sas barcas cun lamparas
in sa nott’isteddada
che culilughes mudant sa marina;
tue chi tott’amparas
luna imprateada,
faghe chi cudd’antiga meighina
chi ancor’est in laras
de sa prenn’istimada
mi sanet sa ferid’e cudd’ispina
e torret su dolore
druche, che in su tempus de s’amore.

Primu Premiu - Cuncursu de poesia sarda de Iscanu “Antoni Piludu” XIX editzione Setzione I – Annu 2012