Che mùrmuru nobale 'e immpuddile
di Giovanni Piga

(A sa memoria de su Poeta Franzischinu Satta)

Dia cherrer sangrare sa timòria
chi mi rucrat sas benas de su coro
pro ti poder cantare, a notas d’oro,
sos contipizos ch’hapo in sa memoria.

Su ch’intendo intro s’anima pro tene
sun sentimentos sàpidos d’istima
chi brotan fittianu ìnnida rima
allattada in sa mente ’e s’Ortobene.

Cantos sònnios ,inibe, e cantos pessos
has intèssiu in telajos de chimeras
acupintande ’e pache sas panderas
de dies nobas pro tempos revessos.

Che mùrmuru nobàdile ’e beranu,
cando sa notte dat sa dispedia,
sa boche tua crara, inteneria
cantat perenne in bucca ’e su manzanu

versos chi tue has chintu ’e beridade
intessendolos d’arte meritoria,
ch’han a lucher in chelos de s’istoria
che isteddos de “Cantos d’Amistade”.

Bentos de fadas mìmulan bragheris
in predarjos e brattos de padentes
ninniande su frore, intro sas mentes,
de sa pache ch’has battalau eris.

Has semenau granos de onestade
de tempos nobos pro sa zoventude,
ch’in coro ti luchiat, che birtude,,
pri li dare unu mundu ’e libertade.

Commo ti pesso, sàpiu, in artas chimas,
poeta mannu, babbu ’e sanos lizos,
allughende de sole in sos fastizos
randas d’isperas chin donosas rimas.

Su canto tuo est luche in notte fritta,
unu lampizu arcanu in su profundu
iscuricore carcu ’e custu mundu
in isettu ’e ispera beneitta.

Oje chintu ’e laru nche ses bénniu
a nos porrire ’e Deus sos carinnos
pro los dassare in doda a sos pizzinnos
pro chi bestan de oro su Millènniu.