Cantone de sas ispigadores
de Francesco Masala

Cantone de sas ispigadores
Su sole, a manzanile, si nde pesat
dae ucca de sas crabas
chi an dentes de oro
e, a sero, si che corcat
intro una losa de abba:
ma, a mesudie, si nde pesat
dae ucca de sas crabas
chi an dentes de oro
e, a sero, si che corcat
intro una losa de abba:
ma, a mesudie, est inoghe, a fiamaridas,
frimmu, subra sa conca,
ispaccàda sa terra,
ispaccàda sas laras,
ispaccàda sos notros pensamentos,
abéridi sas barras
a su mastigadore,
su tilipirche, tréula ‘e su demoniu.
Sos diaùlos corrudos sun bénnidos,
a caddu de sas nues,
a coberrer sas tancas de amargura,
sa tréula ‘e su demoniu
si màndigat s’ispiga,
sos massajos, prenos de peleas,
ana su coro che porcheddu in saccu
e sas falches nde ruen dae manu.
Sa filumena in s’àrvure
canta che i su corvu.
Ma su pane est inoghe
e inoghe ispigamus.
Su entu s’est pesadu, cheret narrer
chi calchi riccu est mortu:
no at requiem si no at triuladu
in aeras su inari.
Su entu s’est pesàdu ma, in s’arzòla,
falat solu paza.


Ballata delle spigolatrici

Il sole, all’alba, si leva
dalla bocca delle capre
che hanno i denti d’oro
e, a sera, muore
dentro una bara d’acqua:
ma, a mezzogiorno, è qui, in fiamme,
fermo, sopra le teste,
spacca la nostra terra,
spacca le nostre labbra,
i nostri pensieri,
spalanca le mascelle
alla divoratrice,
la cavalletta, trebbia del demonio.
I diavoli cornuti son venuti,
a cavallo di una nuvola,
per coprire i campi di dolore,
la trebbia del demonio
divora le spighe,
i contadini, pieni d’angoscia,
hanno il cuore come un porchetto nel sacco,
e le falci cadono dalle loro mani.
Gli usignoli sugli alberi
gracchiano come corvi.
Ma il nostro pane è qui
e qui spigoliamo.
Il vento si è levato, vuol dire
che è morto qualche ricco:
non avrà requiem se non avrà sparso
all’aria tutti i suoi soldi.
Il vento si è levato ma, sull’aia,
cade soltanto paglia.