Canta, funtana
de Pietrino Marras

Mascara senza risu.
Fozzas de filighe in su muru antigu.
Canta, funtana, canta.
Limba ‘e prata arcada
e contados de sempre,
paristoria ‘e su tempus senza fine.
Canta.
Francas malaidas de crabufigu
subra sa fronte tua,
mascara senza risu.
Lagrimas frittas in sa pedra lisia,
pupas in mesu ‘e s’erva
chi faghen de ograda a sas istellas.
Canta , funtana, canta.

Disizzos de bassura,
amore ‘e logu nou,
brama ‘e reposu in s’addhe senza sole.
Canta.
In donzi ‘uttiu chi lughed
un’iscutta ‘e vida,
una lagrima pranta,
un’andhare, andhare, andhare
senza torrada.

Riet su calarighe in sas cresuras
candho torrat beranu.
Pranghen sas ervas noas a donzi sole
lagrimas de saurra.
Canta, canta.
S’ardu areste
s’arziad in sos campos brusiados
che conca incoronada minettendhe.
Sas fozzas de sa ide isorfanada
sambenan tristas in sa costa nuda.
Canta, funtana.
S’unfiat sa castanza in s’ispunzola.
Falat su nie ei sa terra morit.
E tue canta.

(Chie ischit sos segretos chi cunfidana
sas undhas a sos codulos passendhe?
Sos disizos
chi traen s’aba a sas calancas frittas?
Frimmadi e ascurta:
limbazzu ‘e sa natura
intesu dae tottu
e notu solu
a chie prus l’istimat.)

Troppu larga sa ‘ucca
‘e sa maschera ‘ e brunzu chi no ried,
ei sa ‘oghe tua troppu impressada
in sos contos de sempre.
Succutturos de vida,
buttios de suore e de piantu,
disizzos de bassura,
amore ‘e logu nou,
brama ‘e reposu in s’addhe senza sole.
Andhare, andhare, andhare
senza torrada.
Tue,
funtana, canta, canta, canta.