Candu sa Pratza
di Raffaele Piras

Cument'e nuis persighidoras
is pantasimas de su famini chi sìghint
is disisperaus fui fui conca a terras
chi ofèrgiant uno benideru.

Est abarrau sceti su bentu
in sa pratza chene prus
banderas a sighìri is oras
chi ant susténniu bisus.
Cun sa dì chi si pònit
su manteddu de su meri,
sfilant a conca incruàda,
cun is manus ancora serràdas
in busciaca, cassintegraus
in tuta bleu cun is tantis
chi pédint traballu.
Ita sensu tènit sa vida
si mòrit sa siguresa de su pani?
Si non pòdis donai mandiari
a su pipiu cumenti speras
de ddu biri sorridi?

e candu unu pipiu tènit famini
in is diis s'apìllant nuis
de arrabiu; cuss'arrabiu
chi mìnat su sentidu, drogai
su pensamento e ddu fait
malamenti tamburinai
ca est de is mesas a s'arrematu
chi sunt bistus cun ispreu
sempiri prus mannu
barrosìmini e incapacidadi.
Afortieus cun arrèxinis
de assenni is atracus
de sa navi de s'umanidadi
prima chi su bentu biobali
'nei dda spingiat peri bias
de non torrida!

QUANDO LA PIAZZA ...Come nubi persecutorie i fantasmi della fame che seguono i disperati in fuga verso lidi che offrano un futuro.
È rimasto solo il vento/ nella piazza senza più/ bandiere a rincorrere le ore/ che hanno sostenuto speranze./ Con il giorno che indossa/ il mantello della sera,/ sfilano a capo chino,/ con i pugni ancora chiusi/ nelle tasche, i cassintegrati/ in tuta blu coi tanti/ che chiedono lavoro./ Che senso ha la vita/ se muore la certezza del pane?/ Se non puoi dare cibo/ al bimbo come speri/ di vederlo sorridere?/ e quando un bimbo ha fame/ sui giorni si addensano nubi/ di rabbia; quella rabbia/ che mina la ragione, droga/ il pensiero e lo fa/ sinistramente tambureggiare/ ch'è dalle mense allo stremo/ che vengono visti/ con crescente disgusto/ tracotanza e inettitudine./ Rinforziamo con radici/ di buonsenso gli ormeggi/ del natante dell'umanità/ prima che il vento globale/ lo spinga su rotte/ di non ritorno!

Menzione d'Onore al Dodicesimo Concorso Di Poesia e Prosa di Santu Lussurgiu