Bisos fuidos
de Salvatore Murgia

Pruite lenas passan
sas oras istanote, non cumprendo;
a toccheddos intendo
su coro, chi drommire non mi lassan.

Pruite ojos non serro
e resto ischidu finas a manzanu;
cale siat s’arcanu
chi tantu mi trumentat, no aferro.

Mi sinno in front’ e fato
pregarias a Deu a manos giuntas,
ma a-i custas preguntas
risposta nemancuna no agato.

Fortzis, totu su chertu
chi istanote sos sensos m’at confusu
est ca non biso prusu
comente prima, fin’a oju abbertu.

Como non bido fadas,
sia ischidu o drommidu, ne sirenas,
che tando, ch’in sulenas
notes, mi cantaian serenadas.

Incantos e majias
mi porrian sa luna, sas istellas,
e sas bajanas bellas
in bisione, fin totu sas mias.

Las setzia in groppera
de s’acchetu castanzu candeladu,
chi pariat aladu
e iscurrizaimis in s’aera.

In àndalas siguras
subra sas nues bolait s’acchetu,
ue su chelu est netu,
sena làcanas, muros ne crisuras.

Ma pagos si nd’averat
de ’isos chi sas notes nos intessin,
che néula isvanessin,
sa dura realtade est sa ch’imperat.

Gai, sos bisos mios
su ’entu fritu che los at furados;
sos pagos ch’addurados,
però, sun in su coro semper bios,

e manna cuntentesa
solu a los ammentare dan a mie,
e mi paret chi sie
torra pitzinnu finas in betzesa.

Menzione d’onore Sezione A - Premio Biennale di Poesia in Lingua Sarda “A pes de Santu Padre” Bortigali 2013