Bidda mea
de Angelo Maria Mingioni

Intro sos furcàjos d’andalas isperdissiàdas
chisina si fachent sas radichinas de sos arbores.

In sos furcàrjos d’istradònes isperdissiàos
brusiant sos chercos umanos.

Bidda mea,
ube sa terra ‘e sa poesia
ant àlidu chene fine;
bidda mea,
rutta intro su puttu ‘e s’irmenticare
de anzelos e de zente;
inibe s’istoria zuchet nuscu ‘e sambene,
e sos frades de sa pache sunt
degollios dae sos pedes
de sos cabàddos gherreris.

Sa zenía mea at unu coro inchisinau;
cada cosa sacrada est istada imbrattàda;
sas ispéras, sos isettos,
sun’istaos catticàos dae temporada.

Bidda mea,
mundu lubau in su poju ‘e sa cussenzia;
sa zustissia si fachet a cantos;
si campat ebbia,
e si morit chene luche.

Chie, chie, nos at a torrare
s’àlidu tepiòsu de sos lizos e de sos montes?
Pius niùnu b’at chi fraganat sa terra
pro messare tridicu, pro facher barbacana,
pro collire uliba?
Lassae sos attitos,
su disispéru non bocat frogheddas.

Cantae, cantae chin su bentu:
su bentu , cantat favulas beras,
ca colat in cad’angrone.
Sémper b’at calicunu,
chi at a gherrare e gherrat,
chi at biviu e bivet,
pro chi nois boddimus
frores de pache ebbia.

(Segnalazione poesia all’XI premio poesia don Pietro Casu 2012 Berchidda OT )