Bertula boida
Salvatore Murgia

Da cando marna a mundu m'at batidu
una bertula manna giuto a coddu
pro che ponner inie dogni soddu
chi balanzare devia in sa vida:
ma si ch'est imbetzada e cunsumida
sena chi mai inari apat collidu.

La giughia in su mes'e Santandria
cun ambas cambas de trigu pienas
a laorare in sas tancas anzenas
inue fatu aimis beranile
ma, a sero, istraccu, a dom'o a cuile
boida semper che la torraia.

In triulas, a tempus de messera
semper cun megus beniat infatu,
cun sa fraschera 'e s'abba e su recatu
ca su messonzu a longu duraiat
e cando sa fadiga agabbaiat
boidas funi bertula e fraschera.

E da c'a laghinzare tuccaia
e adurai in monte a mese intreu,
in sas camberas suas fut su meu
mandigu lanzu, lardu, casu e pane
e pan' e frufer'e dare a su cane
chi faghiat a mie cumpagnia.

A sa festa 'e su monte andamis cando
da chilo nos ponimis in caminu
a caddu: in duna camba pan' e binu,
in s'atera, s'anzone cotu arrustu:
consumaimis totu, e pustis bustu,
boida nde torrais finas tando.

E, da ch'in gioventude bisaia
dinari a cascias e marengos d'oro
bajanas bellas chi s'amore insoro
mi regalain cun coro a tocheddu:
nemancu cussos bisos de piseddu
mi costoeit sa bertula mia.

Como, che prenda la tenzo arribada
intro sa cascia 'e sas cosas antigas
pro chi resten de issa sas istigas
sena chi bi nde manchet una trama,
e naro milli grazias a mama
chi paris cun sa vida mi l'at dada.

1° Premio Sezione A - Poesia in Rima - Premio Biennale di Poesia Sarda "Giorgio Pinna" - Pozzomaggiore 2015