Bastat
di Santino Marteddu

Bastat! Non b’at importu
de intender lamentos
in tottu sos momentos.
Pranghend’a pil’isortu
non che torras su mortu
da’ s’abissu fungudu.

Bastat! Cagliadi mudu,
est ora ‘e l’acabbare,
ca non podes istare
semper pedind’ atzudu,
infadosu e frapudu
che tintul’ in istios.

Ne a montes e rios
grides e a su entu:
“sun tott’in Parlamentu
sos argutzinos mios”.
Corbos e tilibrios
non bi sun sol’ in Roma!

Ca viagian in “Croma”
fintzas sos de Casteddu
e tue a pé, poleddu,
suportas bastu e soma.
Finzas da s’idioma
ses bistad’ ispozadu!

Ti ses umiliadu
e perdidu as s’onore
cando, che pedidore,
sa man’ as illongadu.
Parias, apitadu,
che cane mortu ‘e gana.

Bastat! Est tottu vana
s’ infadosa muìna.
Bae, muora s’ischina,
tricu produ ‘e lana.
Si finis sa matana
fortzis torras in tinu!

Primo classificato ex aequo Sezione Lingua sarda XI Premio di Poesia “Città di Iglesias” 2009