Arregordendi un’amigu
de Raffaele Piras

In sa pratza cungiàda de muru,
in s’orariu cuntzèdiu a su svagu
de is maistus a mesu mengianu,
a is itzèrrius de prexu in su giogu
aciungiast a traballu su tuu
chi su tùssiu donni’ orta firmàt.
Su copioni fuit sempri su propriu:
cussa cara mudàt de bisùra
diventendi ancora prus groga
e su fiàtu prus crutzu e afannòsu.
De su bangu chi t’hiat arriciu
tristu tristu sighìast sa bòcia
cun su velu de prantu in is ogus.
Puru in gita isclamàst cun s’ogu
chi cancùnu ti stéssit acanta;
e cun atrus mostendi stanchésa
in sa crista abarràmus cun tui.
Poi una di amancàst de iscòla
e a Nadali bolau fiast a Celu.
In sa pratza torrànt is itzèrrius
ma nisciunu acostàt a su bangu,
e in sa gita lompèndi a sa crista
cuddu andai calàmus repenti
casi fessis ancora cun nos!