Apo Imparadu.

Cando de me matessi chelzo ischire,
penso, e pensende las poto contare
chentu, milli dies lassadas andare;
las apo ’idas lestras disparire
fatu ’e faìnas, cherinde achipire
in cosas chi podian isetare,
e como chi oramai sun andadas
no isco si sun peldidas o furadas.

Ma si bene b’atuo, mi cuntento,
ca ’ido chi paritzu m’est restadu,
e in su faghe-faghe apo imparadu
caminos chi serenu totu ammento,
e topi-topi ancora mi oriento
in sas semidas ue so coladu,
a boltas in tristura o allegria,
ma, solu mai, sempre in cumpagnia.

Si bene conto, totu sun presentes,
e nemmanc’unu mancat a s’apellu,
sun bellos che pintados a pinzellu,
sos ammentos, de dies chi clementes
m’an porridu richesas, chi lughentes
sempre miro e ammiro che modellu:
sun nobiles intentos e fieresa
chi onore m’an dadu e cuntentesa.

E como ch’in su riu falan undas,
chi abban fruas bildes e noàles,
e afungan naes sicas, antigales,
chi no an pius fozas ne ispundas,
comintzan, oramai moribundas,
a bidere ’e su mare sos fundales;
inue pro incantu ’e custa vida
b’at donos de bellesa infinida.

E si a boltas b’inghirian cantones
chi non naran de giogu o bonumore
no est chi manchen fortzas e calore
ma su chilciu ue sun sas istajones
carrat bideas, ateras rejones
chi cambian e dan pius valore
a sentidos chi sempre remunidos,
bessin cando sos giogos sun finidos.

Franco Piga (Romana ‘SS’) Abrile 2006