Amori e violenza
de Vincenzo Piu

Sa poesia de su sentimentu
intru su pettus naxit – fiorida -
che lirica de amori - alimentu
de su coru - drucesa preferida,
nd’ammaliat dogn-anima de vida
ca nd’ispraxit nuscori de cuntentu -
po feminas de donnia colori…
no nd’ispuntit ispina ‘e disamori.

S’adorat una mamma affettuosa,
una sorri de sanguni uguali
e po amori bivis cun sa sposa -
a tali puntu tottu est normali
chi tengast-una filla naturali
po una vida de prexu diciosa -
dividis sentimentus de affettu
po donni-una identicu rispettu.

S’amori est una trutta ‘zuccurada
de cappa - pinzellada de armonia,
de sospirus farcìa e decorada
cun sentidus de paxi coloria -
infinis de speranzia arricchia
chi ndi gosit dognuna - delissiada -
siat sa mamma filla o amanti…
su druci de s’amori siat costanti.

Perdonu o piedadi no s’agatat
po una manu chi femina ferit,
si stima no ndi tenit no ndi tratat
e s’enna ‘e su castigu dd-is aberit,
innui trista pena ndi scoberit -
ca su mali a s’amori no s’adatat,
eccu sa violenzia a sa vida…
asuba de femina - persighida.

Premio Menzione “S’isciareu” Frussio 2013