Affianzu de lugore
di Minnia Pani

Dissipat velos de s’ iscurigore
su sole cando ‘essit su manzanu
si presentat pomposu e galanu
diciosu… est a su rie rie
galu a s’ avreschida de sa die
afianzo s’ ispera cun amore

Naschet su sole sa vida fiorit
iscricchende luminos de consolu.
Sos puzonitos si pesant in bolu
torrat lugorosa cussa ispera.
E s’ isteddu atzesu che lumera
iscumparit: s’ allizat e non morit.

Sos limpidos rajos chi indeoran
che altares sas roccas de sos montes
pintos ammajdores de orizonte
regalat su sole immaculadu
diligu ‘asu dad’ a su criadu
a manzanu e sero si coloran.

E su sero a s’ ultimu lugore
sas undas de su mare sunt perladas
de frunzas de sole imberriadas
si persighini sodes e festosas
si zogulan che petalos de rosas
dende a su sole unu valore

Si su sole benit imbrigliadu
de nues batidas da e sos bentos
e sos meledos de sos sentimentos
cun alas nidas no bolo piusu
e de nou sa vida m’ at delusu,
su lugore benit impresonadu

torrat s’ amargura in ogros mios
isprigos de isetos e fadigas
cando bi fit su sole fit abberu
e como mi ‘enit su disisperu.
Che i su sole damus sos adios.

De lugore nd’ amus un’ inchitzida
e chi su sole ‘essat o no bessat
no importat pius no m’ interessat,
tramas isbaidoras de sa vida.

Otieri- Frealzu 2009