Sonetto dedicato all’amico Augusto Flaminio Piras

Ascras de luna dae corraleddu
in s’orulu‘e sa die vagabunda
a orriolu fin fachende runda
tintas’a piche luridu tittieddu.

Una lantia zirand’a gromereddu
pasada s’est in sa pettorra bunda
frimande cudda vida prus pruffunda
in s’animu su sinu e su cherveddu.

E tue caru amicu ses peridu
chircand’in s’ala un’ispera‘e luche
su coro a s’amargura m’has chistidu.

Juco in sas oras s’animu sentidu
isprico cust’iscutta in custa ruche
chin astulas su chelu m’hat feridu.