| 
  
            Tore Senes non t’apo pius intesu 
            dae cuddas dies de lampadas 
            sas chi t’an garrigadu dolu e pesu. 
          Ja poto immaginare coment’istas 
            ma si t’afogas como in sa tristura 
            narami Tore, nara, ite nd’achistas? 
          Est fata gai s’umana 
            natura, 
            est fata gai onzi cosa terrena, 
            ca solu s’anima at eterna dura. 
          E ca naschimus po dolu 
            e po pena 
            ti l’at già nadu s’antigu poeta, 
            raridade est po nois s’ora serena. 
          Unu cumbidu lassa chi ti 
            feta: 
            pedili a sa musa ’e sa Poesia 
            chi ti preparet carchi ora lieta. 
          Lassa chi currat tando 
            fantasia 
            chi olet in artu chin sas aes, 
            po ch’abrandet tristura e tribulia, 
          t’allizeret sos momentos 
            graes, 
            e-i su donu chi as in podere 
            de s’illelviu ti frunat sas giaes. 
          Pensa tando ca as unu dovere 
            de fronte a tota sa Sardigna 
            e primu ancora a fizu e muzere. 
          Para petorra a sa sorte 
            maligna, 
            poneche sa tristura in fundu ’e coro 
            pro chi bivan sos bios vida digna. 
          Non penses Tore ca deo 
            l’ignoro 
            su ch’as passadu tue, ma coraggiu, 
            de su chi restat faghende tesoro. 
          Sa familia nde det aer 
            vantaggiu 
            si t’idene pius tranquillu e serenu, 
            ca de sa vida est longu su viaggiu! 
           |